Dag 6 Dinsdag 15 januari 2019 Trinidad

Vroeg uit de veren vandaag. We gaan met een lokale gids per fietstaxi Trinidad verkennen. Samen met de gids proberen we nog meer mee te krijgen van het lokale leven hier. Zo stuurt hij ons langs scholen, de buitenwijken en lokale verkooppunten van groente, vlees, vis en fruit.

En hij geeft informatie over de gezondheidszorg in Cuba en de valuta van de lokale bevolking. De gids vertelt dat na de revolutie in 1959 de USA een exportverbod naar Cuba heeft afgekondigd. Het weinige voedsel dat er nog was moest eerlijk over de bevolking verdeeld worden. Hiervoor zijn bodega’s opgericht. Ze bestaan nog altijd. Een vaste groep bewoners kan hier met pesos (het lokale geld) gesubsidieerd basisvoedsel kopen.

Op een schoolbord staan de maandrantsoenen per bewoner. De prijs voor een ei is 0,25 pesos.  Dit is ongeveer 1 eurocent. Een bodega bedient een vast aantal mensen. Als je verhuist, kom je onder de zorg van een andere bodega. Met het basisrantsoen kan een Cubaan net in leven blijven. Wil je meer of betere producten, dan moet je ze kopen in andere winkels of op de zwarte markt en betaal je meer. Iedereen heeft hier gelijke kansen. Er is geen verschil tussen blank en zwart. Mannen en vrouwen hebben gelijke rechten. Zelfs in het parlement is de verhouding 50/50. De mensen schijnen tevreden met wat ze hebben. En ja, wat hebben wij het dan goed in Nederland.

In de middag gaan we zelf op pad. Olaf oppert dat hij zich nog moet scheren en we lopen per toeval langs een plaatselijke barbier. We worden naar binnen gelokt en Olaf laat zich overhalen om zijn gezicht te laten scheren met een ouderwets scheermes. Binnen 10 minuten heeft hij een glad geschoren gezicht en is hij 5 CUC armer. Omgerekend is dat ongeveer € 4,50. Vervolgens lopen we naar een pleintje waar wifi is. Je herkent deze plaatsen door de hoeveelheid mensen die bij elkaar zitten en druk met hun mobieltje in de weer zijn. We maken van de gelegenheid gebruik en gaan naast de mensen in het park zitten met onze laptop en mobieltjes om zo het thuisfront weer te informeren. Met pijn in ons hart zien we ook de vele zwerfhonden rondom ons lopen. Ze zien er bijna allemaal mager en ziek uit. In het park komen ze tegen ons aan liggen in de hoop wat te krijgen aan eten. We concluderen dat onze hond Bobbie toch wel een heel goed leven heeft bij ons en zich best af en toe wat respectvoller mag gedragen. Daarna slenteren we door het centrum. Het is ook vandaag weer erg warm. Ik denk zo’n 32 graden. Na genoeg cultuur te hebben gesnoven belanden we dan ook maar wat graag op een terras, waar we genieten van de muziek en alle drukte om ons heen.